Αυτό που τους νοιάζει μόνο, είναι η επικοινωνιακή διαχείριση της Συμφωνίας των Πρεσπών, ειδικά δε τώρα που η άνοδος του φασιστικού VMRO στην εξουσία τους εκθέτει και τους ξεγυμνώνει ηθικά. Κινδυνεύει η «λύση πρότυπο». Άλλωστε, δε θα αντέξει και πολύ ακόμα.
Κραδαίνεται ως «λύση» η ιστορική δικαίωση της φασιστικής επανάστασης του Ίλιντεν. Βέβαια, δεν κωλύονται από τέτοιες αντιφάσεις οι νεωτεριστές. Παθαίνουν αλλεργία στο άκουσμα της λέξης «έθνος», όταν πρόκειται για το δικό τους, αλλά δεν έχουν πρόβλημα όταν κατασκευάζουν και δημιουργούν ένα άλλο! Τους ενοχλεί, δήθεν, ο δικός μας «φασισμός», αλλά δεν έχουν πρόβλημα όταν δικαιώνουν και αναβιώνουν έναν άλλον!
Δεν έρχεται τυχαία η παρέμβαση του Ευάγγελου Βενιζέλου. Θα ξαμολήσουν τώρα λυτούς και δεμένους και θα ρίξουν και τα «δυνατά χαρτιά» για την επικοινωνιακή διαχείριση προς παραπλάνηση του πόπολου.
Μας λέει λοιπόν ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ότι «η συμφωνία των Πρεσπών είναι ένδειξη του τρόπου με τον οποίο μπορούν να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα και ότι είναι αναγκαία και υποχρεωτική ως μέρος του Διεθνούς Δικαίου» (βλ. επισυναπτόμενο 1).
Δύο ψέματα σε δύο προτάσεις.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος λοιπόν, ειδικά ως συνταγματολόγος, γνωρίζει καλά το άρθρο 28, παρ. 2 του Συντάγματος (βλ. επισυναπτόμενο 2).
Η Συμφωνία όμως κυρώθηκε στη Βουλή με 153 ψήφους και όχι με 180.
Συνεπώς, αν ορθώς δεν απαιτήθηκε διευρυμένη πλειοψηφία στη Βουλή, τότε δεν ήταν διεθνής συμφωνία και άρα κακώς χαρακτηρίζεται αναγκαία και υποχρεωτική ως τέτοια.
Αν πάλι είναι όντως διεθνής συμφωνία, αλλά χωρίς να έχει κυρωθεί από τα 3/5 της Βουλής, τότε είναι αντισυνταγματική.
Αναγκαία και υποχρεωτική διεθνής συμφωνία, καθώς και συνταγματική δε μπορεί να είναι ταυτόχρονα. Διαλέξτε. Κάποια στιγμή πρέπει να συνεννοηθείτε και μεταξύ σας, τί ήταν τελικά αυτό που ψηφίσατε.
Τον αδειάζει ακόμα και ο εκπρόσπωπς της Κομισιόν Πίτερ Στάνο: «Οι υφιστάμενες διμερείς συμφωνίες πρέπει να εφαρμόζονται καλή τη πίστει από όλα τα μέρη, συμπεριλαμβανομένης της Συμφωνίας των Πρεσπών». Είναι τόσο αναγακία και δεσμευτική λοιπόν, όσο η καλή πίστη των ακροδεξιών ενός αλυτρωτικού ερειπίου της Ευρώπης.
Επιπλέον, έντιμος συμβιβασμός δεν υπάρχει σε συνθήκες μονομερών διεκδικήσεων. Μπορεί να υπάρξει μόνον σε ταυτόχρονη και παράλληλη υποχώρηση αμφότερων διεκδικήσεων. Τί διεκδικούσε όμως η Ελλάδα με το σκοπιανό; Ας μου πει κάποιος τη διεκδίκηση της Ελλάδας, συγκεκριμένα, παρακαλώ.
Η Ελλάδα έθετε απλώς άρνηση σε ξεκούδουνες, προσβλητικές, παρανοϊκές και αλυτρωτικές απαιτήσεις. Αυτό όμως δε συνιστά διεκδίκηση. Ούτε μπορεί να κατηγορηθεί για εθνικισμό η πλευρά που δε διεκδικεί απολύτως τίποτα.
Συνεπώς, πώς και σε ποια συγκεκριμένη διεθνή διένεξη, μπορεί να αναφερθεί και να χρησιμοποιηθεί ως συμφωνία πρότυπο; Ψάχνω να βρω ακόμα στο μυαλό μου παράδειγμα μονομερών διεκδικήσεων παγκοσμίως (α ναι, ξέχασα, αυτές της Τουρκίας. Να λοιπόν, πράγματι, ένα καλό παράδειγμα του επόμενου «έντιμου συμβιβασμού»).
Όσο όμως και να θέλουν να κρυφτούν, η χαρά δεν τους αφήνει. Παρακάτω, στο κείμενο, τονίζει για ποιους λόγους τελικά έπρεπε να υπογράψουμε. Είναι προφανές ότι με τη συμφωνία εξυπηρεήθηκαν κυρίως τρίτοι.
Παραμελεί να αναφέρει τη μη τήρηση της Συμφωνίας από τους Σκοπιανούς, καθώς και να αναφερθεί στο άρθρο 60 της Σύμβασης της Βιέννης περί κατάργησης διεθνών συμφωνιών (βλ. επισυναπτόμενα 3 και 4). Το «αναγκαία και υποχρεωτική» ισχύει, μάλλον, επίσης μονομερώς για την πλευρά της Ελλάδας.
Δε σχολιάζει επίσης στο γεγονός, ότι πέντε χρόνια μετά τη Συμφωνία συζητάμε ακόμα για τα προβλήματα που μόλις αρχίζει να δημιουργεί. Αν έλυνε τα προβλήματα δε θα ήταν και αναγκαία και υποχρεωτική η απολογητική παρέμβασή του.
Ευτυχώς υπήρξε τότε μια Φώφη Γεννηματά, η οποία έσωσε την τιμή και την υπόληψη του κόμματος, στο οποίο ανήκε. Γαίαν έχοι ελαφράν. Ξέχασε «το όνομά μας είναι η ψυχή μας», όπως ξέχασαν κι αυτόν που το είπε.
Η αισχρότητα βέβαια δε θα έχει πάτο. Ακόμη και στην τύποις κατάργηση της Συμφωνίας από το VMRO ή ουσιαστική μη εφαρμογή της (δημιουργία τετελεσμένου), θα κατηγορηθεί για αναλγησία και θα θεωρηθεί η ελληνική πλευρά υπεύθυνη, επειδή θα τροφοδοτεί τον σκοπιανό εθνικισμό με την «αδιαλλαξία» και τις «εμμονές» της.
Σημειώστε το να το θυμάστε: θα κατηγορηθούμε εμείς για τον φασισμό των άλλων!
Ανδρέας Τσιφτσιάν
Οικονομολόγος
